Prof. dr. Leo Elders (s.v.d - societas verbi divini, gezelschap van het heilige woord)
Op de terugweg van de sportvelden - waar we het onstuitbare verval van de Villa Haffmans hebben mogen aanschouwen - slenteren we langs het bosquet, daar waar het woongedeelte is van het groot-seminarie. Een oude priester treedt naar buiten, een beetje groezelig, een beetje smoezelig, zoals oude geestelijken nu eenmaal zijn. Ook is hij ascetisch mager. Zijn ogen staan op pienter. Daarmee verhult hij de moeilijk te peilen domheid van de man die in god gelooft en tegelijk wijsbegeerte doceert. In augustus wordt hij negentig. Maar eerst gaat hij nog wat fietsen. Met een alpinopet op zijn kalende hoofd. Want het is tenslotte nog pas 25 graden.
De priester is erg vriendelijk en hij vertelt graag. Dat hij jaren in Japan gezeten heeft, daarna naar Rome is gegaan om in 1974 (zijn website zegt 1976) zich als docent wijsbegeerte te vervoegen bij het groot seminarie van Jos Ghijsen. Ik vertel hem dat ik juist in dat jaar mijn gymnasiumdiploma op Rolduc heb gehaald. Mijn liefje meent daar aan te moeten toevoegen, dat wij ook theologie gestudeerd hebben.
'Afgemaakt?' Zijn blik is vorsend. .
'Nee', antwoordt mijn liefje, 'vlak voor het kandidaats gestopt!'
'Maar dat geeft toch niet? U hebt nou toch een veel mooier diploma!
U bent getrouwd!'
De cour van Rolduc