En dan begint het geschiet. De omgelegde desperado's en pistolleros heb ik niet geteld. Ze zakten ineen als zacht gekookte spaghetti die je als marionetjes boven bij de punt vasthoudt en dan loslaat boven je bord. Wie telt er nou nog spaghetti wanneer de saus er eenmaal overheen zit?
Floris van Delft (regie) gebruikte de wijdsheid van het speelveld ten volle waardoor je bleef raden en gissen en turen en gefascineerd kijken ondanks het geguts van boven. Kortom: een aangename avond in het veen, niet verkouden geworden en mijn broeken zijn weer droog.
